Konarzewo było „gniazdem starożytnej rodziny Konarzewskich, herbu Poraj” – jak podaje Józef Łukaszewicz, w monumentalnym dziele Opis historyczny kościołów parochialnych, kościółków, kaplic, klasztorów, szkółek parochialnych, szpitali i innych zakładów dobroczynnych  w dawnej dyecezyi poznańskiej z roku 1858.

Zapewne już od 12. stulecia istniał w Konarzewie kościół parafialny, wzmiankowany w księgach biskupich z roku 1370, a następnie 1445 i z lat późniejszych. Do końca wieku 16. był to kościół drewniany pod wezwaniem św. Marcina Biskupa i św. Piotra w Okowach. W aktach z roku 1510 zanotowano, że do parafii konarzewskiej należały wsie Konarzewo, Konarzewko, Chomęcice, Trzcielin i dwa majątki kapitulne Trzcielinek i Gołuski (Gołuszyce). Po przejęciu własności Konarzewa przez rodzinę Ostaszewskich, na przełomie 16. i 17. wieku, wzniesiono nowy kościół z wypalanej cegły (staraniem Pawła Ostaszewskiego) w stylu późnogotyckim. Budowa kościoła została ukończona w 1628 roku,  a jego uroczystej konsekracji dokonano późnym latem 1636 roku (najprawdopodobniej 10 września 1636), gdy biskupem poznańskim był Andrzej VI Szołdrski, znany z odbudowy strawionej pożarem (1636) katedry poznańskiej i troski o Akademię Lubrańskiego.

Zapisy wizytacji biskupich, jakie odbywały się w parafii konarzewskiej świadczą o jego dobrym wyposażeniu, aczkolwiek nie zawsze o wybitnym duszpasterstwie (Strzałkowski – 1628 r.). Pod koniec wieku 17. kościół został odrestaurowany od fundamentów i przebudowany (przebudowano i powiększono prezbiterium w 1694 roku) przez ówczesnego właściciela Konarzewa, Andrzeja Aleksandra Radomickiego (ok 1660 – 1726), herbu Kotwicz, kasztelana kaliskiego, starostę osieckiego  i wojewodę poznańskiego, którego marmurowy sarkofag znajduje się w krypcie kościoła. W 1700 roku ukończono wieżę kościoła, zwieńczoną pięknym hełmem (o wysokości ok. 20 metrów). Obecne wyposażenie kościoła: ołtarz główny, ołtarze boczne, ambona i chrzcielnica w stylu rokoko zostały ufundowane przez marszałka litewskiego Władysława Gurowskiego i jego żonę Annę z Radomickich około roku 1778. Ród Radomickich, a następnie kolejni właściciele Konarzewa: Działyńscy, Zamoyscy i Czartoryscy dbali przez wieki o świątynię i jej wystrój. Przy parafii funkcjonowała już w końcu 17. wieku także szkoła, utrzymywana przez kościelną wspólnotę i dobroczyńców.

W 20. wieku parafia konarzewska miała dwóch wybitnych duszpasterzy: ks. Jana Dąbrowę Laskowskiego (1872-1939) i ks. Stanisława Hartlieba (1920-2002).

Parafia konarzewska należy od swego powstania nieprzerwanie do diecezji poznańskiej. Od czasu pojawienia się podziału diecezji na dekanaty, co dokonało się około 1324/5 roku, Konarzewo funkcjonowało w strukturach dekanatu stęszewskiego, który w XVIII wieku zmienił nazwę na bukowski. Dopiero 28 czerwca 1918 roku abp Edmund Kard. Dalbor wydzielił na powrót dekanat stęszewski z dekanatu bukowskiego, pozostawiając Konarzewo w dekanacie bukowskim. 16 czerwca 1979 roku, abp Jerzy Stroba przeniósł Konarzewo z dekanatu bukowskiego do dekanatu stęszewskiego, a 15 lutego 1981 roku mianował ks. Stanisława Hartlieba jego dziekanem na okres 5 lat. Rozwój podpoznańskich wsi i coraz gęstsze ich zaludnienie wymusza jednak tworzenie nowych parafii, a obecnie także nowych dekanatów. Z tego powodu z dniem 1 lutego 2018 roku abp Stanisław Gądecki, utworzył w archidiecezji poznańskiej dekanat komornicki, w skład którego wchodzi dziewięć parafii, wyjętych z dekanatów bukowskiego, stęszewskiego, lubońskiego i przeźmierowskiego, w tym nasza parafia w Konarzewie.